چرا خجالت نمیکشیم!!!

ما خیلی بی معرفتیم نفس می کشیم در حالی که اینو از یاد برده ایم که این نفس کشیدن ها رو مدیون چه کسانی هستیم !مدیون پدر و مادرهای شهدا که با هزار امید و آرزو بچه بزرگ کردن بعد هم به خاطر اسلام حاضر شدن فرزندانشون رو فدا کنن. مدیون همسران شهید که وقتی خبر شهید شدن همسرشون رو شنیدن مثل کوه با اقتدار و با صلابت ایستادن و برا فرزنداشون هم مادری کردن هم پدری، مدیون فرزندان شهید که همیشه دنبال نشونه ای از پدرانشون هستن اونها هم حق داشتند مثل همه ی ماها پدرانشون رو کنارشون ببینند اما…. مدیون همه ی شهیدان که با ارزش ترین چیز خود رو به خاطر اسلام و نگهداری کشورشون دادن. مدیون همه ی جانبازان،همسر و فرزندانشون.

شرمنده شرمنده شرمنده

ماخیلی بی معرفتیم که همه ی شمارو فراموش کردیم، غافلیم از این که شهدا زنده اند و ما مرده، حتی به خودمون زحمت نمیدیم که شهدا رو با یک صلوت یاد کنیم .وای به حال ما !!!

یادشهدا

یاد شهیدان نباید در جامعه‏ ى ما از ذهنیت ها خارج شود. شهیدان را باید زنده نگه داشت. یاد شهیدان را باید گرامى بدارید و زنده نگه دارید؛ در همه‏ ى استانهاى کشور این معنا وجود دارد…

شلمچه یعنی قطعه ای از بهشت

شلمچه بوی چادر زهرا میدهد

شلمچه بوی مردان با غیرت میدهد

شلمچه یعنی شرف ایران زمین            یعنی آبروی این سرزمین

شلمچه یعنی بوی خون

بوی پیکرهای نیمه جون
 
شلمچه یعنی کربلای سوخته        رد مهدی «عج» با پلاک های سوخته         

شلمچه یعنی بوی اشک و بوی درد

شلمچه یعنی مادران خیلی مرد

شلمچه بوی چادر زهرا میدهد                بوی اصغر، بوی اکبر، بوی لیلا میدهد

  با ما چه کردی گنبد لاجوردی...

اینجا شلمچه است ، جایی که وقتی دلها گرفته و تنگه روبروی یادمان شهدای

گمنام که می ایستی تو 1 لحظه به ناگاه کربلایی می شی ، به همین سادگی ...

خوش به حال اونایی که دلشون اونجا موند و نینوایی شد...

راستی کمی اونطرف تر عده ای بودند که به سمت گنبد طلایی ابا عبدالله می

رفتند تا کربلایی بشن ...خوش به حالشون ....

کاش به اونجا که رسیدن به جای ما هم بگن

صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین ...

---

شلمچه تندیس زیبای عشق است که در میدان ایثار قد کشیده است . شلمچه شهر شهود و شهادت است . شلمچه مثنوی بلندایثار است و فرودگاه عشق و عروجگاه دل . صحرای خشکی که دریای مواج خون و اشکهای عاشقانه در تربت پاکش دارد با قلب خونینی که هنوز زیبا و دلنواز می تپد و خون غیرت و مردانگی را در رگهای این دیار می دواند و حدیث بلند حیات با عزت را زمزمه می کند. زمین خاکی شلمچه ، زیباتر از آبی آسمان است چرا که شلمچه قتلگاه مرغان عاشقی است که برای وصال بی قرار بودند و از کوچه پس کوچه های منیت و مادیت رهیده و به شهر دلگشای معنویت و شهادت دل بستند.

گنده لات تهران شهید حاج طیب رضایی

---

قابل توجه (( لات پلاستیکیایه )) امروزی

---

🌹 نتیجه ی احترام به حضرت زهرا سلام الله علیها🌹

ﮐﺴﯽ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ،ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻩ، ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ.ﺍﻣﺎ ﻃﯿﺐ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ...ﮔﻨﺪﻩ ﻻﺕ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ،ﺷﺎﻩ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻪ ،ﻣﯿﮕﻔﺖ ：ﻃﯿﺐ...

ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ：ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﭘﻮﻝ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪﻡ، ﺑﺮﻭ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺭﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻦ...ﮔﻔﺖ：ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻃﺮﻑ ﮐﯿﻪ؟ ﺷﺎﻩ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ： ﻓﻼﻥ ﺟﺎ، ﺳﯿﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻤﯿﻨﯽ...ﻃﯿﺐ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩ ، ﮔﻔﺖ：ﮐﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﯿﺪ ﻫﺴﺖ...!؟ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ:ﺁﺭﻩ...ﮔﻔﺖ：ﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ،ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ ‏(سلام الله علیها ‏) ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﯿﻢ...

مادر شهید غواص تازه تفحص‌شده در نامه‌ای به رهبر انقلاب

---

ما نخواهیم گذاشت خواب بازگشت آمریکای جنایتکار تحقق یابد/ حاضرم در راه شما و اعتلای اسلام فرزندان دیگرم را فدا کنم

---

رهبر عزیزم! خبر بازگشت منوچهرم مرا ناراحت نکرد بلکه مرا عزت و افتخار دیگر داد. آنچه قلب مرا ناراحت و رنجور می‌کند، تنهایی ولی امر مسلمین جهان است. حاضرم در راه شما و اعتلای اسلام ناب محمدی خود و فرزندان دیگرم را فدا کنم.

به گزارش وبسایت رازمجنون فاطمه کارساز مادر غواص شهید منوچهر تنگسیری که در 16 مرداد ماه سال جاری پیکر مطهر فرزند خود را پس از 29 سال چشم‌انتظاری در آغوش کشید، نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب نوشته و نسخه‌ای از آن را در اختیار وبسایت رازمجنون قرار داد.

وی در این نامه پراحساس خطاب به رهبر انقلاب نوشته است: آنچه مرا آرامش حقیقی داد پیام معظم له بود که نشان از سربلندی و افتخار آفرینی پاره تنم بود که در برهه‌ی حساس کنونی بار دیگر به یاری مولا و سرور و ولی امر خویش شتافت. متن این نامه که پس از تقدیم به دفتر رهبر انقلاب، به صورت عمومی منتشر می‌شود بدین شرح است:

دستهای بسته؛ بالهای گشوده

---

دستهای بسته؛ بالهای گشوده

به یاد 175 غواص شهید دست بسته‌ی نهر ابوفلوس

---

می‌شود بدون جراحت هم شهید شد. شاید این را بگویند «زنده‌به‌گور»؛ اما مگر کدام شهید، «مرده» به «گور» می‌رود؟

دستهای بسته؛ بالهای گشوده/ به یاد 175 غواص شهید دست بسته‌ی نهر ابوفلوس

آن‌طرف‌تر از خرمشهر، درست در چندقدمی بصره، کنار نهر «ابوفلوس». شاید تا دیروز اسمش را هم نشنیده بودی؛ اما از امروز زیارت‌گاه است. همان‌جا که هزاران جوان ایرانی به آب زده بودند، یا شاید هم به آتش؛ نه به سودای مروارید، که برای عزت. ١٧٥تای‌شان را دیروز یافته‌اند؛ پس از ٢٩سال، با دستانی بسته، بدون جراحت...

ﺧﺒﺮ 270 ﺷﻬﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺭﺍﺷﻨﯿﺪه اﯾﺪ؟

ﺧﺒﺮ 270 ﺷﻬﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺭﺍﺷﻨﯿﺪه اﯾﺪ؟

175 ﻏﻮﺍﺹ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ!
ﯾﻌﻨﯽﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ!
ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺟﺎﯼ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻧﯿﺰ نداﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ!
ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺮﺍﻗﯽ !!! ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺷﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩاند!

برادرم:
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺭﻭﯼ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ، 
ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﯼ؟
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ؟
ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻼﯼﻭطنت؟
ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺎ!
ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺍﻫﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ؟
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﯽ ﺩﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟ 
به این که دیگر ظالمی و شخصی به بیت المال دست درازی نخواهد کرد؟ 
دیگر اختلاسی در ایران اسلامی نخواهد شد؟
ایران چند ساله دیگر گلستان و آباد خواهد شد؟

نامگذاری خیابان 7 پادادشهر به نام شهیدسیدمهدی آل عمران

کوچه هایمان را به نامشان کردیم،

که هر گاه آدرس منزلمان را می دهیم بدانیم، 

از گذرگاه خون کدام شهید است که با آرامش به خانه می رسیم.

شادی ارواح طیبه شهدا و امام شهیدان و شهیدسیدمهدی آل عمران٬ صلوات

رازمجنون:

مقام معظم رهبری:

    یاد شهدا باید همیشه در فضاى جامعه زنده باشد.

به گزارش وبلاگ رازمجنون خیابان هفت پادادشهر اهواز بعد از سی سال از شهادت سردار شهید سیدمهدی آل عمران میگذرد که الحمدلله به لطف خدا و عنایت حضرت ولی عصر این خیابان بنام ایشان از طرف شهرداری منطقه یک جناب آقای مهندس شفیعی پور و روابط عمومی منطقه یک شهرداری و شهرداری مرکز و بنیاد شهید و با تصمیم گیری شورای شهر اهواز به همت پشت کار سخت که توسط جناب حاج سیدعلی آل عمران که پسرعموی شهید بزگوار می باشدوباهمکاری سید محمدتقی آل عمران برادر شهید بزرگوارانجام شد ودر تاریخ 93/12/20 این خیابان بنام سردار شهیدمهدی آل عمران نام گذاری شد.

آمدم، نبودی

برادرم من آمدم تونبودی

اماطلائیه بود و آسمان

شلمچه بود و نیزار

جزیره بود و نخلستان

اما همه رنگ خاک بودند

رنگ لباسهای خاکیت

نخلهای بی سر بود

تجلی پیکر بیسرت

نیزار در صدا بود

صدای کمیلت

خورشید چون سابق می تابید

ولی فانوس های سنگرت را میدیدم

افسوس که مردمک های چشم گناه کرده ام

نتوانست اشک های خونینت راببیند

وصورت سیاهم از گناهی

روی دیدن ندارد

اما یک دعا ازتو طلب می کنم

که اگر دوباره دراین بیابان آمدم

از بوسیدن شیشه قاب عکست خجالت نکشم 

ای کاش از ما نپرسند که بعد شهدا چه کردیم

.

.

.

بدی کردیم، خوبی یادمان رفت

ز دلها لای روبی یادمان رفت

به ویلای شمالی خو گرفتیم

شهیدان جنوبی یادمان رفت . . .

خدایا ما آدمای فراموشکاری هستیم،کمکمون کن شرمنده خون شهدا نباشیم.

شهدا به خدا شرمنده ایم

آدم وقتی میخواد نامه ای برای کسی یا کسائی  بنویسه تمام دل خوشیش اینه که زودتر نامه به دست گیرنده برسه و جواب نامه رو بده ؛ حالا من نمیدونم این نامه به دست کی میرسه ؟ نمیدونم کسی نامه رو میخونه یا نه؟ولی من منتظر جوابم !